Παπαμάρκου, Χαρίσιος

(1844 – 1896). Παιδαγωγός. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Δίδαξε ως καθηγητής στη Στρώμνιτσα (1866-69) και στη Θεσσαλονίκη (1869-71). Το 1871 στάλθηκε ως υπότροφος του Συλλόγου προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων στη Γερμανία για μετεκπαίδευση. Έπειτα από παραμονή εκεί τεσσάρων χρόνων, ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας (1874). Γύρισε στην Ελλάδα, όπου διορίστηκε διευθυντής του διδασκαλείου Θεσσαλονίκης (1875-82). Παραιτήθηκε έπειτα για να αναλάβει τη διεύθυνση του διδασκαλείου της Κέρκυρας (1882-84) και, τελικά, εκείνου της Αθήνας (1884-89). Το 1899 διορίστηκε γενικός επιθεωρητής της δημοτικής εκπαίδευσης, θέση από την οποία απομακρύνθηκε το 1890 και στην οποία επαναδιορίστηκε το 1892. Το 1895 διορίστηκε, για δεύτερη φορά, διευθυντής του αθηναϊκού διδασκαλείου. Η αξιόλογη δραστηριότητα του Χ.Π. ως παιδαγωγού συνέπεσε με την ανάληψη της διεύθυνσης του διδασκαλείου της Αθήνας και ολοκληρώθηκε με την προαγωγή του σε γενικό επιθεωρητή της δημοτικής εκπαίδευσης. Από την τελευταία αυτή θέση πήρε διάφορα νεωτεριστικά και μεταρρυθμιστικά μέτρα, που αποτέλεσαν θετική συμβολή στην ανύψωση της παιδείας μας, όσο του επέτρεπαν οι τότε συνθήκες με την παγκυριαρχία της καθαρεύουσας. Τις παιδαγωγικές αντιλήψεις του συναντάμε στα διάφορα παιδαγωγικά έργα του και ιδιαίτερα στα συγγράμματαά του Περί του αληθινού της ελληνίδος νεολαίας διδασκάλου (Κέρκυρα 1833) και Περί σκοπού της εκπαιδεύσεως της ελληνίδος νεολαίας (Κέρκυρα 1885). Ο Χ.Π. έγραψε και σχολικά βιβλία, ανάμεσα στα οποία και το Ελληνικόν Αλφαβητάριον (1891), καθώς και αναγνωσματάρια της B’, Γ’ και Δ’ δημοτικού, εκδόσεις του 1892.